Έρευνα από τα Πανεπιστήμια του Sheffield και Brown αναφέρει ότι η πολυφαγία μετά από στερητική δίαιτα και η αιφνίδια μετάπτωση μεταξύ των δύο διατροφικών καθεστώτων, έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και μειώνει το προσδόκιμο ζωής.
Οι ερευνητές είχαν ως αρχικό στόχο να αποδείξουν την εξελικτική θεωρία ότι η μείωση στην πρόσληψη τροφής και θερμίδων, που δεν αγγίζει τη στέρηση και δεν δημιουργεί έλλειψη θρεπτικών συστατικών, πυροδοτεί ωφέλιμες διεργασίες επιβίωσης στον οργανισμό.
Με βάση αυτή τη θεωρία, ο άνθρωπος και άλλα ζώα, όταν είναι σε περίοδο έλλειψης τροφής, κινητοποιούν μηχανισμούς επούλωσης, επανόρθωσης και διόρθωσης βλαβών που έχουν συμβεί κατά τη σίτιση, ώστε όταν επανασιτιστούν να είναι σε ετοιμότητα.
Στα πειράματα που έκαναν στα πειραματόζωα, αλλάζοντας μεταξύ τους τα μοντέλα σίτισης, αναφέρουν ότι είχαν αποτελέσματα που δεν επιβεβαίωναν αυτή την θεωρία, της αυτο-επισκευής σε νηστεία, όντας σε αναμονή της σίτισης, αλλά και της μετέπειτα διαιτητικής κάλυψης ή υπερκάλυψης.
Σύμφωνα με τους ερευνητές της “The hidden costs of dietary restriction: Implications for its evolutionary and mechanistic origins” που δημοσιεύθηκε στο Science Advances, αντίθετα από το αναμενόμενο, σε φάση νηστείας παρατηρήθηκε επίσης, μείωση της αναπαραγωγικής ικανότητας των πειραματόζωων και αυξημένη πιθανότητα να πεθάνουν.
Σε κατάσταση στέρησης τροφής μετά από πλούσια θερμιδικά διατροφή, παρατηρήθηκε το παράδοξο φαινόμενο, όπου αντί της αναμενόμενης διόρθωσης βλαβών, επισκευής και ανάρρωσης από τις διαταραχές που προκλήθηκαν, ο οργανισμός καθυστερούσε ή αγνοούσε την επισκευή τους.
Όπως αναφέρει η Dr. Mirre Simons από το Πανεπιστήμιο του Sheffield, είναι τεράστια η επίδραση της διατροφής στην υγεία, αλλά δεν κατανοούμε ακόμη τους διάφορους μηχανισμούς με τους οποίους δρα.
Αντίστοιχη έρευνα του UCL, συνδέει την ικανότητα επιδιόρθωσης της ιστικής βλάβης σε κατάσταση μείωσης της σίτισης με την δραστηριότητα μίας ομάδας πρωτεϊνών, οι οποίες ονομάζονται GATA transcription factors (TFs). Η μείωση τους ακολουθούνταν από θετική επίδραση στην παράταση της ζωής, χωρίς μείωση της αναπαραγωγικής ικανότητας, όταν η δίαιτα ήταν περιορισμένη αλλά όχι στερητική.
Κάτω από συνθήκες που ερευνώνται και αντίθετα από την παραπάνω θεωρία της αυτοδιόρθωσης των βλαβών με την στέρηση τροφής, η μετάπτωση από την υπερφαγία στη στέρηση και από τη στερητική δίαιτα στην υπερθερμιδική, είναι πιθανόν να πυροδοτούν μηχανισμούς αυτοκαταστροφής και θανάτου και όχι επιδιόρθωσης και ανανέωσης.
Στοιχεία:
https://advances.sciencemag.org/content/6/8/eaay3047
https://medicalxpress.com/news/
https://medicalxpress.com/news/2018-04-dietary-restriction-lifespan
